در مصارف عمومی و نیز صنعتی عموماً از روانکارهای مایع (روغن ها) و نیمه جامد (گریس ها) استفاده می شود. روغن های روانکار معمولاً در محیط های بسته و محدود مورد استفاده قرار می گیرند و با توجه به مایع بودن و سیالیّت بالای روغن ها نمی توان از آنها در محیط های باز استفاده کرد، چرا که در اثر حرکت سطوح درگیر، کم کم روغن از محل روانکاری جدا شده و سطوح خشک در معرض اصطکاک و سایش شدید قرار میگیرند. علاوه بر این روغن ها تحمل و پایداری محدودی تحت فشارهای بالا دارند و در اثر فشارهای بالا قابلیت روانکاری مؤثر و خواص خود را از دست می دهند. با توجه به موارد فوق گریس ها که موادی نیمه مایع (تا نیمه جامد و بحالت ژلاتینی) می باشند برای روانکاری سطوح باز و نیز تحت فشارهای بالا و شرایط عملیاتی متنوع مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه بر این از گریس ها می توان برای آب بندی دستگاه ها نیز سود برد.

انجمن ملی گریس های روانکار NLGI آمریکا گریس را این گونه تعریف کرده است: گریس یک محصول نیمه مایع تا جامد است که از پراکنده کردن ماده سفت کننده در روغن پایه به دست می آید و در اکثر موارد به منظور ایجاد و تقویت بعضی از خواص، به آن مواد افزودنی می افزایند.

به لحاظ تاریخی گریس های اولیه در مصر باستان در حدود 1400 سال قبل از میلاد مسیح از مخلوط کردن روغن زیتون و آهک ساخته شدند. از این محصول در آن زمان برای روانکاری محور چرخ های ارابه های چوبی سود می بردند. نخستین گریس ها (به معنای امروزی آن) در آغاز انقلاب صنعتی در اروپا در سال 1872 با ساخت گریس سدیم، به بازار مصرف عرضه گردیدند. امروزه با پیشرفت صنعت ، گریس های متنوع با کار آیی های متفاوت تولید می شوند.

اجزاء تشکیل دهنده گریس، عبارتند از یک سیال پایه (عموماً روغن های پایه و در برخی موارد سایر مواد نظیر آب) و غلظت دهنده ها به همراه انواع ادیتیوهای تحمل فشار، بهبود دهنده ویسکوزیته، ضدخوردگی، ضداکسیداسیون، ضدکف و ... برحسب موارد کاربرد. بر اساس نوع و مقدار اجزاء تشکیل دهنده گریس و نیز فرایند تولید آن، شبکه ساختمانی با خواص فیزیکی متنوع و مناسب برای انواع شرایط کارکرد نظیر محدوده دمایی بالا یا پائین، فشار بالا و یا ضربه های ناگهانی شدید، لرزش های پیاپی، سرعت حرکت سطوح زیاد، حضور آب و یا سایر مواد خورنده و ... ایجاد می گردد.

در شبکه حاصل از اختلاط روغن پایه، غلظت دهنده و ادیتیوها، روغن موجود در یک محیط همگرا قرار گرفته و با بالا رفتن فشار ویسکوزیته اش بالا می رود و در نتیجه بسادگی فیلم هیدرودینامیک ایجاد می کند.

مزایای روانکاری با گریس در مقایسه با روغن های روانکار عبارتند از:

معایب روانکاری با گریس در مقایسه با روغن های روانکار عبارتند از :

جهت انتخاب گریس مناسب برای موارد کاربرد مختلف و بر حسب نیاز توجه به نکات زیر ضروری به نظر می رسد:

لازم به تاكيد مجدد مي باشد كه فاكتور هاي دما ،سرعت حركت قطعه و فشار از فاكتور هاي اصلي انتخاب گريس مي باشند.

انواع گریس:

گریس ها بر اساس نوع غلظت دهنده به دو گروه اصلی صابونی و غیرصابونی تقسیم می گردند.

گریس های پایه صابونی:

این گریس ها خود به سه دسته گریس های صابونی ساده، اختلاطی و کمپلکس تقسیم می شوند.